Yeni Komünizm
Editörün Notu: Aşağıdaki yazı 5 yıl önce Ferguson-Missouri’de Michael Brown’un katledilmesi ardından gerçekleşen mücadeleye doğrudan önderlik yapma sorumluluğunu üstlenmiş Devrim Kulübü üyesi bazı yoldaşlar tarafından yazılmıştır. Türkçe çevirisini yeni komünizm takipçileri için aktarıyoruz. Makalenin aslı için bkz: https://revcom.us/a/609/reflections-on-ferguson-five-years-later-en.html
Geçtiğimiz hafta Ferguson isyanının beşincisi senesiydi. Liseyi yeni bitirmiş Michael Brown isimli bir genç, St Louis’in bir banliyosü olan Ferguson – Missouri’de elleri havada olmasına rağmen bir domuz tarafından vuruldu. Bu da yetmedi: Domuzlar Michael Brown’ın ölü bedenini saatlerce sokakta bıraktılar. Cansız bedenin yattığı yerdeki Siyahi mahallelerde öfke hızla yayıldı, “eski Güneyli” kurbanların linç edilmesine benzer bir şekilde insanlar ayağa kalktı, ağır şekilde silahlanmış polis karşısında kendilerini haklı olarak savundular. Gençler her gece mücadeleyi sürdürdü, Al Sharpton gibi bir “itfaiye erinin” ve diğer pek çok kişinin “en iyi çabalarına” rağmen bu sistem onları eski yaşamlarına geri sürdü.
Devrim Kulübü üyesi olanlar da dahil olmak üzere ülke çapında radikal ve devrimci gençlik bu ayaklanmayı desteklemek için Ferguson’a geldi, pek çok kişi de kendi şehrinde gösterilere katıldı. Siyahi gençlik tüm ülke çapında sokaklara çıktı. Diğer milletlerden gençlik, özellikle çok sayıda beyaz genç bu sürece katıldı, artık “hangi taraftasın?” deniyordu. Yeni bir şeyler sahneye geliyordu. Mahkeme geçtiğimiz yıl Kasım ayında “iddianame yok” kararı ile Michael Brown’ın katilinin serbest kalmasını sağladı, bu kez daha fazla insan sokaklara çıktı, ülke çapında binlerce, on binlerce kişi sokaklardaydı. Gece gündüz bir ayı aşkın bir süre sokaklara çıkıldı, otobanlar engellendi, günlük işleyiş bozuldu. Polis çok ağır ve militarize şekilde karşılık verdi, ancak çoğunlukla geri çekilmek zorunda kaldılar.
Milyonlarca insanın kafasında Siyahi halka yönelik baskınn derinliği ve kapsamı ile ilgili önemli sorular bulunuyor… bunun neden devam ettiğini ve bununla ilgili ne yapılması gerektiği sorguluyorlar… ve bütün bunların nereden geldiği sorgulanıyor. İnsanlar bir araya geldiklerinde kendi potansiyel güçlerini anlamaya başlıyorlar.
Bununla birlikte egemen sınıfların Demokrat Parti kanadı, Bob Avakian’ın tabiri ile protestoları “kafesleyip evcilleştirmek” için zaman kaybetmeden harekete geçti. Obama yönetimi, seçilen aktivistleri bir toplantı için Beyaz Saray’a topladı. Polis ve halk arasında “anlayışı” ve uzlaşmayı geliştirmek ve birlikte çalışmak ve gelişim göstermek için “reformları ve programları” teşvik eden bazı seslerden platform oluşturuldu ve medyada tanıtıldı; ve bazı sesler de -direnişi sürdürenler ve isyan edenler yani devrimin sesleri- “bastırıldı”. Mevcut politikada insanların anlayışını değiştirip ileriye götürecek yolu belirleyen kimlik politikaları ve restoratif adalet çerçevesi, egemen sınıfın tepesindeki güçlerden destek aldı. Çok noktalı karmaşık reform programları ortaya kondu. Siyahi politikacıların geçit töreni başladı, bölge avukatı, belediye meclisi ve belediye başkanına Siyahi politikacılar seçildi ve pek çok yeni Siyahi polisler işe alındı - Ferguson polisindeki Siyahi domuzların sayısı, isyandan bu yana 4’ten 22’ye çıktı. Siyahi polis şefleri de bu süreçte atandılar. Obama Adalet Bakanlığı (DOJ) yeni bir “hesap verebilirlik dönemi” getirmeyi vaat eden “rıza kararnamelerinin” tanıtımına başladı. Polislerin vücutlarına kameralar yerleştirildi.
Bu arada, gösterilerde tutuklananlar hakkındaki ağırlaştırılmış suçlamalar ve cezalar düşürülmeye başlandı. Mücadelelerde en az altı aktivist -ki bazıları şüpheli koşullarda- hayatını kaybetti. Mücadeleler devam etti – halk kitleleri, özellikle de Siyahi gençler, 2015 yılında polisin Freddie Gray’i katletmesinden sonra Baltimore’da ayaklandı ve Ekim 2015’te New York’ta, Devrimci Komünist Parti (DKP) ‘nin inisiyatifi ile düzenlenen bir koalisyon olan Rise Up October hareketinde 3.000 gösterici toplandı. Fakat özellikle Trump’ın seçim süreciyle birlikte mücadele azaldı.
Beş Yıl Sonra Ne Değişti?
Şimdi, beş yılın ardından ne değişti? En başta, Michael Brown’ın ölümüyle açığa çıkan isyanların ardından, kısmen bu isyanlara karşılık olarak faşist ve açık bir beyaz üstünlenmecisi olan Trump göreve geldi. Polis cinayeti oranı, vücut kameraları ve diğer şeyler 2014’ten bu yana değişmedi. Bu mesele halen salgın hastalık durumunda ve yılda yaklaşık 1000 can alıyor. Birini öldürdükten sonra suçlanan polislerin oranı aynı kaldı, bu da neredeyse “sıfır” demek. Duruşmalara giden polisler de tıpkı eskisi gibi aynı oranlarda beraat etmeye devam ediyor.
Ferguson’daki En Önemli Dersler
Buradaki ders, isyanın ve kitlesel mücadelenin hiçbir yararı olmadığı DEĞİLDİR. Tam tersi. Özellikle Ferguson’un yaptığı gibi bir noktaya gelince kitle mücadelesi, işleri devrime doğru ilerletmede son derece kritik bir rol oynayabilir. Halk kitleleri baş kaldırıyor –NASIL KAZANIRIZ– Nasıl Gerçekten Devrim Yapabiliriz‘den alıntılamak gerekirse; toplum “sarsılıyor” ve “birçok kişi normalde kabul ettiği şeyleri sorguluyor ve direniş gösteriyor”. Bu durum mücadelelerde ve yeni gelişen bazı şeylerde ortaya çıkmış durumda, ancak yeniden ve yeniden vurgulanmayı hak ediyor.
FAKAT geçen beş yılın acı bir şekilde açığa çıkardığı şey, Bob Avakian’ın Niçin Gerçek Bir Devrime İhtiyacımız Var ve Nasıl Gerçekten Devrim Yapabiliriz‘de ileri sürdüğü gibi: “Beyaz üstünlenmeciliği ve kapitalizm – bunlar bu ülkenin gelşiminde tamamen birlikte örülmüşlerdir ve birbirlerine “sıkı şekilde” bağlıdırlar, beyaz üstünlünmeciliğine gerçekten bir son vermeye çalışmak bu ülkenin dokusuna işlenmiş kapitalizm sistemini parçalayacaktır. Beyaz üstünlenmeciliği ve kapitalizm -son kertede birini devirmeden diğerini devirebilmek olanaklı değildir.” Ferguson sonrasında izlenenler gibi, bu sistem altında hiçbir reform geçici ve sınırlı olmanın ötesinde bir şey yapamaz.
Bu gerçekten doğrudur, BA’nın da dediği gibi iki seçenek var -“ya bütün bunlarla yaşanılacak, gelecek kuşaklar aynısını ve hatta daha da beterini yaşayacak – veya bir devrim yapılacak!“
Bu bakış açısıyla, bu mücadeleler oldukları şekliyle bırakılamazlar veya yalnızca desteklenemezler -hatta yalnızca militan bir şekilde desteklenemezler- ancak bunlar devrimci bir anlayışla, kararlılıkla ve örgüt ile mücadele yolu ile dönüştürülmelidir.
Dolayısıyla ne YAPILMASI gerekiyor? Bir kez daha BA’nın Niçin Gerçek Bir Devrime İhtiyacımız Var ve Nasıl Gerçekten Devrim Yapabiliriz? konuşmasından aktaralım:
“Dolayısıyla bu anlayış ve yönelimle birlikte, beklerken nasıl hızlandıracağız? Bunu yapabilmek şu formülasyonda yoğunlaştırılmış şekilde yer alır: “İktidara Karşı Savaş ve Devrim İçin Halkı Dönüştür.” Bütün bunların amacı nedir? – Devrim! BAsics 3:1’de bunu şu şekilde belirttim: “İşin temeline inelim. Bir devrime ihtiyacımız var. Son tahlilde diğer her şey saçmalıktır.” Bu bir başka yalın ve temel bir hakikattir. Halka gitmemiz gerekiyor -bir iki kişiye, az sayıda insana değil, ülke çapında her toplumdan halk kitlelerine gitmek – doğrudan devrimle gitmek gerekiyor, yalnızca “orada bulunmak” için veya sınırlı çerçevede bazı düşünceleri “götürmek” için değil. BAsics 3:1’de şu şekilde belirtilir: Devrim için her tür mücadelede insanlarla birleşmemiz gerekiyor, fakat bu sistem altında insanların yüzleşmek durumunda kaldığı devasa sorunları ve canavarca zorbalıkları devrimden başka bir şeyin çözeceğini düşünmek de saçmalıktır. Doğrudan devrimle insanlara gitmek temelinde, o yerden gelerek, adaletsizlik ve baskıya karşı mücadele eden insanlarla bir araya gelmemiz ve daha fazla insanı kazanmak ve daha fazla insanın devrim ihtiyacını ve olasılığını görmesi için mücadele etmemiz gerekiyor.”
Burada, diğer güçlerden gelen (ve Obama tarafından desteklenen) reformist çizginin Ferguson’daki mücadeleyi baltaladığını ve kısırlaştırdığını söylemek durumundayız, bunlar DKP’nin kendi içinde devrim davası için en çok ihtiyaç duyulan şeylere devrimci oryantasyona ve strateji meselelerine de zarar vermiştir. Bir dereceye kadar bizler yukarıda belirtilenler doğrultusunda devam etmedik ve bu nedenle temel olarak o sırada gereken öncü rolü de oynamadık. Devrim Kulüpleri ve partiden etkilenen insanlar kitleleri militan mücadelede harekete geçirirken ve cesaretle baskı güçlerine meydan okurken, uzlaşmayla ve reformla mücadele ederken, bu mücadeleyi fazlasıyla polis cinayetlerine karşı acil mücadele doğrultusunda yürüttü.
Kendimizi ve devrimde ihtiyacımız olan diğer herkesi BA’nın yukarıdaki konuşmasında ve BAsics 3:30’daki bakış açısıyla yeterince temellendirmedik. Devrimde gerçekten büyük bir güç olan Bob Avakian’ın öne sürdüğü dünyayı anlamak için gerekli olan bilim, devrim için strateji ve kendisinin yazdığı Kuzey Amerika’da Yeni Sosyalist Toplum için Anayasa‘da kristalize olan yeni toplum vizyonu doğrultusunda, hiçbir yerde yeterince güçlü bir yapı oluşturamadık.
Bu önemli ve pahalıya malolan eksiklikler, komünistlerin herşeyin üstünde olduğu veya en azından başlangıç noktası olarak, mücadelede derhal birlik sağlamak ve kendini “en iyi savaşçı” olarak ispatlamak ve ancak bundan sonra “kendi oluşturduğunuz” devrimci anlayışı açığa çıkarmak şeklindeki düşüncelerden sızmaktadır. Bu durum komünist harekette tarihsel olarak egemen bir çizgidir ve bu sistemdeki egemen toplumsal ilişkiler ve fikirlerden pekişmektedir. Ancak eğer bu sistemin insanların meseleleri NASIL gördüğü, hedefleri ve en baştan itibaren ihtiyaç duyulan amaçlarını nasıl belirlediğiyle mücadele etmezseniz, asla komünizme ulaşamaz ve devrim de yapamazsınız. Bu nedenlerden ötürü bu çizgi BA tarafından yönetilen DKP içindeki Kültür Devrimi’nin baş hedefi olmuştur (DKP ABD içindeki Kültür Devrimi 2000’lerin başında bütün partinin devrim hedefini terk etme ve gerçek anlamda revizyonist olma tehlikesiyle karşı karşıya olduğu bir noktada Bob Avakian önderliğiyle başlatılmıştır. Bu durum geniş bir şekilde Yeni Komünizm kitabının 4. Bölümünde işlenmektedir. Şu anki GERÇEK Devrim için Örgütlenin Ulusal Turu bu Kültür Devriminin yoğunlaştırılmış bir ifadesidir. Bu turun amacı ihtiyacımız olan devrimci kitle hareketini inşa etmek, devrimin çekirdek gücünü şu andan örgütlemek ve kritik bir hedef ve gereklilik olarak revizyonist çizgiden temelden ve kararlı bir şekilde kopmaktır.)
Şu An Ne Yapılması Gerek?
Bugün, tam beş yıl sonra, Beyaz Saray’da faşist ve açık bir şekilde beyaz üstünlenmeci olan, faşizmi tam olarak oturtma doğrultusunda hareket eden egemen bir rejimden bahsediyoruz. Şu an bu hükümet, ebeveynlerinden kopartılan çocuklar da dahil olmak üzere göçmenleri hapsediyor ve onlara işkence ediyor. Şu an Trump, Siyahi halkı ve içinde yaşadıkları mahalleleri tanımlamak için bizzat Hitler’in sözlerini kullanıyor. Şu an, kadınların ve LGBTQ bireylerin temel haklarını tanımayan hareketler bulunuyor, Trump’tan gelen soykırımsal nükleer savaş tehditleri var (ve gerçek barbarca savaşlar şu anda ABD desteği veya doğrudan katılımı ile Yemen, Afganistan, Suriye, Somali ve diğer yerlerde sürdürülüyor). Çevrenin yağmalanması, insanlığın gelecek yüzyıla varolmaya devam edip etmeyeceği meselesini ortaya koyuyor. Ve şu an, polis Siyahi halkı, Latinleri, göçmenleri, Amerikan Yerlilerini ve diğer ezilen insanları öldürmeye ve acımasızca sürmeye devam ediyor – ve şu an Beyaz Saray ve DOJ’dan açık destek alıyorlar. Polis cinayetlerine karşı önceki mücadelelerden bahseden Gil Scott-Heron’dan alıntı yapmak gerekirse “köpekler halen sokaktalar.”
Aslında, şu anda daha azına değil, daha fazla direnişe ihtiyaç var. Fakat her şeyden önce, bu direnişi yukarıda belirtilen şekilde kapsayacak ve inşa edecek binlere ihtiyacımız var. Geçtiğimiz haftasonu insanlar gösteri yapmak için çok sayıda şehirde caddelere çıktılar. Özellikle eğer bu yeni bir başkaldırının temelini oluşturacaksa, devrimci komünistler bu cephede yukarıda belirtilen çizgiler doğrultusunda mücadele etmeli, son beş yılın doğru derslerini çıkarmalı ve problemin tek çözümü olan devrimin güçleri inşa edilmelidir.
Bunun nasıl yapılacağı NASIL KAZANIRIZ– Nasıl Gerçekten Devrim Yapabiliriz‘de aktarılıyor:
Bu sistemin altında bulunan ve en feci cehennemi yaşayanların, bu sistemin uyguladığı sınırsız vahşete maruz kalanların devrime katılmaları gerekiyor. Milyonlarca kişi bu devrimin lehine etkilenirken, şimdilerde binlerce kişinin devrimin saflarında örgütlenmesine ihtiyaç duyulmaktadır. Polis vahşetine ve cinayetlerine karşı yapılan protestolarda ve çok sayıda kişinin yerleşik otoritelere ve “oyunun kurallarına” karşı gelmesiyle bunun potansiyelini görmüş bulunuyoruz. Ancak bunun mücadele yoluyla devrimci anlayışa, kararlılığa ve örgütlenmeye dönüştürülmesi gerek. Bu baskıcı sistemin yalancı politikacılarının ve medyasının, baskıcıları ön plana çıkaran ve bu sistemle “uzlaşmayı” vaaz edenlerin değil, bu devrimin önderliği ve örgütlü güçlerinin, giderek artan sayıda insan açısından aradıkları ve izledikleri bir “otorite” olması gerekiyor, insanların birbirlerine sırt çevirmesi değil, devrim için birleşmesi gerekiyor. Pek çok kişi bu sistemin suçlarına karşı çıkarken olumlu şeyler yapsa da, her şeye -her siyasi programı ve toplumdaki her örgütlü kuvveti, her çeşit kültürü, değeri ve insanların işleyiş biçimini- tüm baskılara son vermek için ihtiyacımız olan devrimle ilişkisi doğrultusunda değerlendirmeliyiz. Devrimi ilerletmek için mümkün olan her zaman insanlarla birleşmeli ve gerektiğinde de insanlarla mücadele etmeliyiz.
Yeni Komünizm
